In de kern balanceert WACC twee financieringsbronnen:

• Eigen vermogen: eigenaren van het bedrijf verwachten een rendement dat hun opportuniteitskosten en risicoblootstelling weerspiegelt;

• Vreemd vermogen: geldverstrekkers eisen rente, maar omdat deze betalingen fiscaal aftrekbaar zijn, passen we de kosten van vreemd vermogen naar beneden aan om het belastingvoordeel te weerspiegelen.

Elke bron heeft een eigen vereist rendement en een aandeel in de totale financiering. WACC combineert deze met de volgende formule:

$\text{WACC} = \left( \frac{E}{V} \times \text{Cost of Equity} \right) + \left( \frac{D}{V} \times \text{Cost of Debt} \times (1 - \text{Tax Rate}) \right)$

Waarbij:

• $E$ - marktwaarde van het eigen vermogen;

• $D$ - marktwaarde van het vreemd vermogen;

• $V = E + D$ (totaal kapitaal).

Uitleg van elk onderdeel:

• Kosten van eigen vermogen zijn vaak afkomstig van de CAPM-formule. Dit weerspiegelt de verwachtingen van investeerders op basis van risico;

• Kosten van vreemd vermogen zijn gebaseerd op het rentepercentage dat het bedrijf betaalt, gecorrigeerd voor belastingvoordeel;

• Belastingtarief verlaagt de effectieve kosten van vreemd vermogen door de aftrekbaarheid;

• Kapitaalgewichten (E/V en D/V) moeten gebaseerd zijn op actuele marktwaarden, niet op boekhoudkundige waarden, voor het meest nauwkeurige beeld.

Een bedrijf met meer vreemd vermogen profiteert van belastingvoordelen, maar neemt meer financieel risico. Een bedrijf met meer eigen vermogen betaalt mogelijk hogere kosten (omdat investeerders een hoger rendement verwachten), maar krijgt meer flexibiliteit.

WACC speelt een cruciale rol bij het bepalen of een project of investering waarde toevoegt. Als het verwachte rendement op een project hoger is dan de WACC, creëert het waarschijnlijk aandeelhouderswaarde. Als het lager is dan de WACC, kan het bedrijf beter afzien van de investering.