Nu we begrijpen wat de terminale waarde vertegenwoordigt, gaan we in dit hoofdstuk een stap verder: het berekenen ervan. De gebruikte methode is het Gordon Growth Model, dat ervan uitgaat dat het bedrijf oneindig lang kasstromen blijft genereren, groeiend tegen een constant percentage.

Om de terminale waarde te berekenen, projecteren we nog één jaar extra kasstroom—net voorbij de expliciete prognose—en passen we de formule toe:

$\text{Terminal Value} = \frac{FCF_{n+1}}{WACC - g}$

Deze formule geeft ons de waarde van alle toekomstige kasstromen na de prognoseperiode, contant gemaakt naar het laatste jaar van de projectie. Het is een elegante methode, maar gevoelig voor kleine veranderingen.

Kleine aanpassingen in het groeipercentage (g) of de WACC kunnen leiden tot grote schommelingen in de terminale waarde. Daarom is het belangrijk om conservatieve, goed onderbouwde inputwaarden te kiezen—vooral bij volwassen bedrijven. Een te agressief groeipercentage kan de langetermijnvooruitzichten van het bedrijf overschatten, terwijl een te lage WACC de waarde onterecht kan opdrijven.

Wanneer je de terminale waarde hebt berekend, onthoud dan: deze ligt nog in de toekomst. Net als jaarlijkse kasstromen moet deze contant gemaakt worden naar vandaag met behulp van de WACC. Als je deze stap overslaat, wordt de waarde van het bedrijf kunstmatig verhoogd.

Deze berekening is vaak goed voor 50–80% van de totale waardering in een DCF. Het is dus cruciaal om deze niet alleen wiskundig, maar ook conceptueel correct uit te voeren. Het model gaat uit van stabiliteit, waardoor het minder geschikt is voor bedrijven die te maken hebben met verstoringen of volatiliteit.

De terminale waarde is waar de wiskunde samenkomt met het langetermijnverhaal van het bedrijf. En bij waarderingen bepaalt de manier waarop je het laatste hoofdstuk schrijft vaak de uitkomst van het hele boek.