Je hebt het concept van Standalone Components onderzocht — componenten die onafhankelijk functioneren van het traditionele module-systeem van Angular. Maar hoe is dit eigenlijk mogelijk? En hoe weet Angular dat een component standalone is?

Laten we eens nader bekijken wat er "onder de motorkap" gebeurt wanneer je standalone: true gebruikt.

Hoe Angular een Standalone Component verwerkt

Wanneer Angular een standalone component tegenkomt, doet het het volgende:

1. Zoekt niet naar een module om deze te declareren — omdat de component zichzelf al als standalone declareert;

2. Creëert een interne uitvoeringscontext, waarbij alle afhankelijkheden die in imports zijn vermeld, worden meegenomen;

3. Behandelt de component als een mini-module, waarbij alles wat nodig is — de template, logica en afhankelijkheden — wordt gebundeld tot een zelfstandige eenheid.

Voorbeeld:

Je zou kunnen zeggen dat Angular een mini-module direct binnen de component opbouwt — en dat is het kernidee achter de standalone-benadering.

Standalone-componenten: Eenvoudig en Efficiënt

Angular vereenvoudigt het werken met standalone-componenten door de NgModule-analysefase over te slaan, wat resulteert in snellere opstarttijden. Alle benodigde metadata wordt direct binnen de component gedeclareerd, waardoor Angular deze sneller kan compileren en weergeven.

Deze methode vermindert ook de nauwe koppeling tussen verschillende delen van de applicatie, wat leidt tot een schonere, meer modulaire architectuur die eenvoudiger te testen, onderhouden en schalen is.