Begrenzingsvakken zijn essentieel voor objectdetectie en bieden een manier om objectlocaties aan te duiden. Objectdetectiemodellen gebruiken deze vakken om de positie en afmetingen van gedetecteerde objecten binnen een afbeelding te definiëren. Het nauwkeurig voorspellen van begrenzingsvakken is fundamenteel voor betrouwbare objectdetectie.

Hoe CNN's coördinaten van begrenzingsvakken voorspellen

Convolutionele Neurale Netwerken (CNN's) verwerken afbeeldingen via lagen van convoluties en pooling om kenmerken te extraheren. Voor objectdetectie genereren CNN's feature maps die verschillende delen van een afbeelding representeren. Voorspellingen van begrenzingsvakken worden doorgaans bereikt door:

1. Kenmerkrepresentaties extraheren uit de afbeelding;

2. Een regressiefunctie toepassen om coördinaten van het begrenzingsvak te voorspellen;

3. De gedetecteerde objecten classificeren binnen elk vak.

Voorspellingen van begrenzingsvakken worden weergegeven als numerieke waarden die overeenkomen met:

• (x, y): de coördinaten van het midden van het vak;

• (w, h): de breedte en hoogte van het vak.

Voorbeeld: Begrenzingsvakken voorspellen met een voorgetraind model

In plaats van een CNN vanaf nul te trainen, kan een voorgetraind model zoals Faster R-CNN uit TensorFlow's model zoo worden gebruikt om begrenzingsvakken op een afbeelding te voorspellen. Hieronder volgt een voorbeeld van het laden van een voorgetraind model, het laden van een afbeelding, het maken van voorspellingen en het visualiseren van de begrenzingsvakken met klassenlabels.

Importeer bibliotheken

Laad model en afbeelding

Preprocess de afbeelding

Voorspelling maken en kenmerken van begrenzingsvakken extraheren

Begrenzingsvakken tekenen

Visualiseren

Resultaat:

Regressiegebaseerde Voorspellingen van Omhullende Vakken

Een benadering voor het voorspellen van omhullende vakken is directe regressie, waarbij een CNN vier numerieke waarden uitvoert die de positie en grootte van het vak weergeven. Modellen zoals YOLO (You Only Look Once) gebruiken deze techniek door een afbeelding op te delen in een raster en omhullende vakvoorspellingen toe te wijzen aan rastercellen.

Directe regressie kent echter beperkingen:

• Moeilijkheden met objecten van verschillende groottes en beeldverhoudingen;

• Onvoldoende verwerking van overlappende objecten;

• Omhullende vakken kunnen onvoorspelbaar verschuiven, wat leidt tot inconsistenties.

Anchor-gebaseerde versus Anchor-vrije Benaderingen

Anchor-gebaseerde methoden

Anchor boxes zijn vooraf gedefinieerde omhullende vakken met vaste groottes en beeldverhoudingen. Modellen zoals Faster R-CNN en SSD (Single Shot MultiBox Detector) gebruiken anchor boxes om de nauwkeurigheid van voorspellingen te verbeteren. Het model voorspelt aanpassingen aan anchor boxes in plaats van omhullende vakken volledig vanaf nul te voorspellen. Deze methode werkt goed voor het detecteren van objecten op verschillende schalen, maar verhoogt de computationele complexiteit.

Anchor-vrije methoden

Anchor-vrije methoden, zoals CenterNet en FCOS (Fully Convolutional One-Stage Object Detection), elimineren vooraf gedefinieerde anchor boxes en voorspellen in plaats daarvan direct de objectcentra. Deze methoden bieden:

• Eenvoudigere modelarchitecturen;

• Snellere inferentiesnelheden;

• Verbeterde generalisatie naar onbekende objectgroottes.

Voorspelling van begrenzingsvakken is een essentieel onderdeel van objectdetectie, waarbij verschillende benaderingen een balans zoeken tussen nauwkeurigheid en efficiëntie. Terwijl anchor-gebaseerde methoden de precisie verhogen door gebruik te maken van vooraf gedefinieerde vormen, vereenvoudigen anchor-vrije methoden de detectie door direct objectlocaties te voorspellen. Inzicht in deze technieken helpt bij het ontwerpen van betere objectdetectiesystemen voor diverse toepassingen in de praktijk.